Een vergeeld fotootje

De in Dordrecht geboren en getogen Wim van Heck (1956) heeft een paar rare weken achter de rug en nog dagelijks is hij bezig om de rollercoaster in zijn hoofd tot stilstand te brengen en alles een plekje te geven. Het begon allemaal toen hij thuis was met zijn vrouw Margo en hij een berichtje ontving van zijn oudste zoon. Die vertelde dat er op Facebook een vergeeld fotootje stond met de vraag of iemand wist wie deze man was.

Bijna niet te geloven

'Mijn zoon wist het niet helemaal zeker,' zegt Wim. "Volgens mij is dat uw vader," had hij voorzichtig gezegd. Toen ik op Facebook keek, herkende ik mijn vader wel, maar de plotselinge confrontatie met zo'n foto op internet is heel vreemd. Alsof je het bijna niet kunt geloven. Dat onze zoon niet helemaal overtuigd was of hij naar een foto van zijn opa keek, is niet zo vreemd. Mijn ouders scheidden toen ik op de middelbare school zat en mijn vader verdween daarna uit ons leven, dus onze zoon heeft zijn grootvader niet gekend.'

In één armbeweging

Wim was dertien jaar toen zijn ouders na een moeizaam huwelijk uit elkaar gingen. 'Ik herinner me dat moment nog wel,' vertelt Wim. Na de zoveelste ruzie liep mijn vader op hoge benen het huis uit om nooit meer terug te keren. In één armbeweging harkte hij uit een kastje wat persoonlijke papieren en vertrok om verder te varen, want hij was al jaren in dienst bij de Holland Amerika Lijn. Hij liet mijn moeder achter met vijf kinderen, van wie de jongste net twee was. Mijn moeder had al een moeilijk leven omdat zij vrijwel alleen stond voor de opvoeding van de kinderen en het runnen van een huishouden met een kleine portemonnee. Ze was ook nog eens een vrouw die voor de buitenwereld niet wilde weten dat we het niet zo breed hadden en ze lette er erg op dat wij er als kinderen niet slonzig bijliepen. Als ik als kind op zondag even naar buiten ging, dan riep ze me terug om schone sokken aan te trekken. Achteraf gezien moet dat voor haar natuurlijk een enorm moeilijk leven zijn geweest. Zij was verbitterd en had geen goed woord over voor mijn vader die haar in deze toestand had achtergelaten.'

Een vrije jongen

Het rancuneuze gevoel had zijn weerslag op de kinderen, van wie Wim de middelste was. Hij groeide verder op in de wetenschap dat zijn vader een nietsnut was die alleen maar een beetje op zee voer en in het buitenland al het huishoudgeld erdoor joeg. Wim zegt: 'Helemaal ongelijk had mijn moeder niet, want mijn vader stichtte wel een groot gezin, maar ontliep al tijdens het huwelijk zijn verantwoordelijkheden. Mijn vader was bij de Holland Amerika Lijn het meest gelukkig. Hij hield van zijn werk als barkeeper aan boord van bijvoorbeeld de SS Rotterdam of een van de andere schepen die hem over de hele wereld voerden, tussen massa's collega's bij een fijne werkgever. Hij was eigenlijk een vrije jongen die nooit had moeten trouwen en al helemaal niet de verantwoordelijkheid van zo'n groot gezin had moeten hebben.'
Toen alle kinderen van het gezin Van Heck uitvlogen, ging ieder zijn eigen weg en viel de familie uit elkaar. De moeder van Wim bleef in Dordrecht wonen.

Terug naar nu

Terug naar de foto op Facebook. Wim nam contact op met Irene, die de oproep had geplaatst. Hij vertelde dat hij zijn vader herkende op de foto en de twee maakten een afspraak in het voormalige Hotel Blauwpoort aan het Blauwpoortsplein in Dordrecht.
De reden dat Irene de foto had geplaatst op Facebook was dat zij allerlei spulletjes had gevonden. Die kwamen tevoorschijn bij het opruimen van het hotel na het overlijden van haar peetvader. Het was meer dan tien jaar geleden dat de laatste hotelgast uitcheckte. Hoteleigenaar Peet bleef in het hotel wonen en leidde een zeer teruggetrokken leven. De laatste jaren van zijn leven kreeg hij een enorme verzamelwoede, zodat Irene na zijn overlijden een grote taak wachtte om het hotel leeg te maken.

Op de plank achterin

Bij het leeghalen van een kast in de hotelbar kwam Irene een klein fotoalbum tegen. Het stond op de plank helemaal achterin en toen ze door het album bladerde, zag ze foto's van mensen die ze niet herkende. Veel van een man op een schip, gelukkig lachend tussen zijn collega's, foto's van hem alleen, foto's van hem en een gezin. Ze herkende er niemand van en iemand die haar hielp met het ontruimen van het hotel zei: gooi toch weg. Maar ze besloot het album nog even terzijde te leggen. Even later vond ze in de kelder een dikke envelop met nog meer foto's, officiële papieren en monsterboekjes van de Holland Amerika Lijn. En op alle foto's stond weer diezelfde man. Als ze alles had weggegooid, had er waarschijnlijk geen haan naar gekraaid. Dat wilde Irene niet, want ze was benieuwd geworden naar de man op de foto, maar vooral wilde ze de spulletjes teruggeven aan de familie. Ze besloot een oproepje te plaatsen op Facebook.

Bruinleren portefeuille

Wim stapte een paar weken geleden op een donderdagochtend op zijn fiets en reed naar Hotel Blauwpoort waar Irene hem ontving in de inmiddels vrijwel lege ontbijtkamer annex koffiebar. 'Ik had mijn trouwboekje nog meegenomen om aan Irene te laten zien dat ik het werkelijk was, want ja, iedereen kan daar wel op de deur kloppen en zeggen dat ze Van Heck heten. We hadden een heel fijn gesprek en op een gegeven moment kwamen de spullen tevoorschijn. Irene opende een envelop en haalde er een bruinleren portefeuille uit. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik zei direct: "O ja, ik zie het al. Die was van mijn vader." Ik doorliep het stapeltje en zag mezelf op familiefoto's staan, er waren foto's van mij alleen en ook van hem alleen, een niet verstuurde verjaardagskaart aan mij en een heleboel foto's van zijn werk. Bij het nalezen van alle officiële papieren die in de envelop zaten heb ik met stijgende verbazing kennisgenomen van brieven die aan mijn vader waren gericht. Een officiële ontslagbrief bij de gedwongen uitdiensttreding van de Holland Amerika Lijn omdat ze een deel van het personeel gingen vervangen voor goedkopere arbeidskrachten uit Indonesië en ook een officiële brief waar mijn vader wordt bedankt voor zijn goede bewezen diensten voor Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mijn moeder zei altijd dat mijn vader is gedeserteerd tijdens de oorlog, maar nu had ik het bewijs in handen dat hij tijdens de oorlog zijn militaire dienstplicht vervuld had op zee.'
Wim tuurt naar de brief en zegt: 'Dat ik nu 62 jaar moest worden om te ontdekken dat het leven van mijn vader anders is verlopen dan ik altijd heb aangenomen, vind ik zo bijzonder. Het is bijna teveel om te bevatten en het ene antwoord roept weer een andere vraag op.'

Een van die vele vragen is: waarom lagen al die persoonlijke spullen van de vader van Wim in Hotel Blauwpoort? Lees vanaf zaterdag 5 oktober meer over Wim van Heck en de vondst in Hotel Blauwpoort.