Domme Dordtenaren. Ze zijn er. Domme Nederlanders ook, overigens. En ja, domme mede-wereldburgers. We kunnen het gewoon niet. Binnenblijven niet, van elkaar afblijven niet, niesen in je elleboog niet, twee armlengten afstand houden niet.
O, het regent straks reacties van mensen die zeggen dat ze alle adviezen wél in acht nemen. Natuurlijk, zij zijn ook niet de mensen die in de supermarkt achterlangs even een blik bonen uit het schap pakken en zó dichtbij komen dat je hun lichaamswarmte voelt. Zij zijn ook niet de mensen die je op straat staande houden om met veel klappen op je schouder een het-is-me-toch-wat-gesprek te beginnen.
Nee, het zijn de Domme Dordtenaren. En weet je wat nou zo zuur is? De mensen die zich niet aan de regels houden zijn negen van de tien keer echt hele aardige mensen. Goedwillend ook. Mensen die je midden in de nacht wakker kunt maken en die je opgewekt naar de dokterspost rijden als jij je serieus niet goed voelt. Die jouw medicijnen ophalen als jij met een scheurende hoest in bed ligt.
Maar ja, op weg naar die dokterspost zit je wel opgepropt in een Hyundai te luisteren naar een met veel speeksel gepaard gaand verslag over de lockdown party van de avond ervoor. En als de goedwillende helper terugkomt van de apotheek met jouw pillen, gaat hij niet eerder weg dan wanneer hij in jouw keuken 'een bakkie' maakt om dat vervolgens luid slurpend op de rand van je bed te nuttigen. Wat ik zeg, negen van de tien keer hele aardige mensen. Ze denken er niet aan.
Er zijn er ook die zich verheven voelen boven iedere maatregel. De golfclub dicht? Ik ben lid, dus dat geldt niet voor mij. Het gebeurt, mensen. Het gebeurt. In een mail naar alle leden van het Dordtse Crayestein Golf, klonk de smeekbede van de gefrustreerde bedrijfsleider. Wat blijkt? Ondanks het duidelijke bericht dat de golfclub vanwege het coronavirus moest sluiten, vonden enkele leden dat dit kennelijk niet voor hen gold en liepen doodgemoedereerd een balletje weg te slaan.
Crayestein Golf had er alles aan gedaan om duidelijk te maken dat het complex gesloten moest zijn. Bij de poort staat een groot bord met Gesloten erop, de eerste teebox is afgezet met rood-wit-lint. Op hun website en via de sociale media hebben zij de sluiting duidelijk gecommuniceerd. En nóg waren er leden van de club die op de baan liepen alsof er niets aan de hand was. Het terrein is meer dan veertig hectare groot en dat kun je nu eenmaal niet hermetisch afsluiten.
De e-mail van de bedrijfsleider met het dringende verzoek om niet te komen, sloot dan ook af met de wanhopige woorden: Mochten wij u na vandaag toch in de baan aantreffen beschouwen wij dit als een blijk van minachting richting ons bedrijf en onze familie. Hij voegde er ook nog aan toe dat desnoods maatregelen overwogen worden, maar dat ze ervan uitgaan dat het zover niet hoeft te komen.
Wat is dat toch? Waarom kunnen we wel klappen op een afgesproken tijdstip, maar niet in je eentje snel boodschappen doen en moet al je kroost mee? Waarom zijn we wel solidair in het sturen van kaartjes aan eenzame ouderen, maar gunnen we elkaar nog geen wc-rol?
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)
Bovenste foto @ stock
Vanaf het moment dat ik op de redactie ging werken (Vriend werkte er al langer) ontmoette ik in hem een zielsverwant, tot op de dag van vandaag verbaast ons dat nog steeds. Hoe kan het, zo vroegen wij ons samen op de redactie vaak af, dat je over de ene collega geen kwaad woord kunt horen, terwijl bij de andere je nekharen al overeind gaan staan zodra hij binnenkomt. Geen idee wat dat is.
In het geval van Vriend weet ik wel dat wij eensgezind kunnen mopperen. Dat deden we toen en zijn we blijven doen, ook al zijn we geen collega's meer. Vriend en ik zijn de Waldorf en Statler van de Drechtsteden, de Van Rossems in het kwadraat. Ik kan het iedereen aanraden. Het lucht zó op. En er zijn onderwerpen te over: mensen die 'Olympische meddaljes' zeggen, snelle pakken die op maandagochtend in de kantoorlift melden dat ze 'weer gaan knallen', alles van Donald Trump, te dunne saus over je patatje pinda, het klimaat, overbevolking, Brexit, de tussen-n.
Een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn
En nu maak ik me zorgen want Vriend ambieert een eenzaam huisje op een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn. Zou hij me volgend jaar nog begrijpen als ik hem mail over de nog steeds leegstaande V&D, Tefaldampen boven de Staart, fietsen op de Voorstraat, een kampioenschap voor FC Dordrecht? Daar wil ik hem dan over gaan mailen. Of appen. Tenminste, als zijn of mijn wifi er niet uitligt. Dat staat namelijk ook hoog op de mopperlijst.
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)
Jaren geleden werd ik door boekhandel Vos & van der Leer gevraagd een uurtje te helpen in hun winkel. Het was lekker druk toen een vrouw voor de toonbank verscheen die vroeg: 'Ha Caty, ken je me nog?'
Dat is dus zo'n moment waarop ik het erg warm krijg. Lees gerust verder want het wordt nog erger.
Ik hoefde niet te raden, want de vrouw zei zelf al meteen wie ze was en toen wist ik het gelukkig weer. Ruim dertig jaar had ik haar niet gezien, en dat terwijl we destijds goede vriendinnen waren. Midden in de boekenwinkel was het over en weer een 'wat zie je er goed uit' en 'hoe lang is het nu geleden' van jewelste. Enfin, u kent dat wel.
Meteen zag ik dat hij aardig was, ik gaf hem drie zoenen
In slechts twee minuten plakte Oude Vriendin een gapend gat van dertig jaar vergeten vriendschap dicht met als apotheose haar nieuwe man die een eindje verderop een ansichtkaartenmolen ronddraaide.
Ik moest even klanten helpen en ondertussen ging Oude Vriendin bij de tijdschriften kijken. Toen het weer rustig was liep ik naar de kaartenmolen waar de nieuwe man van Oude Vriendin nog steeds stond. Ik stelde me voor. Meteen zag ik dat hij aardig was, ik gaf hem drie zoenen en zei dat ik blij was dat Oude Vriendin, die tenslotte geen gemakkelijk leven heeft gehad, nu zo gelukkig was met hem. Verlegen sloeg hij de ogen neer. Stralend kwam Oude Vriendin naar ons toe lopen met de nieuwe Libelle onder haar arm en zei: 'Meid, wat leuk! Is dit nou jóuw man?'
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)
Toen ik de schokkende cijfers tot me door liet dringen, heb ik direct een paar social media accounts opgezegd want om als privépersoon dagelijks op al die platforms virtueel bij te kletsen gaat ten koste van mijn werk. Ik ben daar immers al de hele dag met social media bezig. Om privé alles bij te houden moet ik dagelijks zo'n acht accounts openen en daar zijn dan dus die accounts van mijn werkzaamheden niet bij opgeteld.
is het zoveel moeite om iets aardigs terug te zeggen? Ja, dat is veel moeite
Ik voel een grote sociale druk want mijn Facebookvrienden zijn zonder uitzondering erg aardig. Het bereik is enorm: binnen een uur is mijn bericht talloze keren bekeken. U zal denken: is het dan zoveel moeite om iets aardigs terug te zeggen? Ja, dat is veel moeite. Er komen dagelijks meterslange berichten en foto's binnen van fantastische vakanties, zeer gelukkige mensen met geheven champageglazen, huilende waxinelichtjes, blije grootouders, weggelopen honden, ingezakte cakes en versgeboren baby's. Bij de eerste kerstbomengezelligheid van dit jaar dacht ik: genoeg. Vandaar dat ik zo af en toe een Facebook-loze ochtend wil inlassen. En als het bevalt, breid ik het misschien wel uit naar twee ochtenden.
Ik schiet schromelijk tekort in het reageren op de enorme hoeveelheid vrienden die iets op Facebook zetten en daar lig daar wakker van. Het enige jammere van zo'n Facebook-loze ochtend is dat ik niet direct weet wat tante Jo vanavond gaat eten.
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)
U begrijpt dat het voor mij dus enige tijd geleden is, dat ik van de stadsbus gebruik maakte. Meestal spring ik op de fiets en ook kies ik wel voor de auto. Ja, ik weet het: milieu blabla. Uiteindelijk ben ik, samen met veel anderen, duurzaam als het mij uitkomt. Ook ik plak in die bak.
Nu wilde het geval dat manlief op reis moest. Met de auto. En daarvan hebben wij er, heel ouderwetsch, maar eentje. En ik moest naar De Merwelanden. Voor wie niet weet waar dat is, en die kans is niet ondenkbaar: de Merwelanden is ongeveer aan de rand van de Dordtse beschaving zoals wij die kennen.
De Bus is mijn rijdend Scheffersplein
Ik ging met de bus. U leest het goed: ik ging met de bus. Ik ga u nu dus veel te laat bekennen dat die bus werkelijk geweldig is. De Bus brengt mij vrijwel van deur tot deur. Oké, De Bus ziet Dubbeldam en de Essenhof als zendelingengebied, maar verder: top, die Bus en heerlijk dat passagiersgebabbel. De Bus is een terras. De Bus is mijn rijdend Scheffersplein.
Ik hoorde: 'Nou meid, ik ben er bijna. Ga je mee voor een bakkie?'
'Nee, stap jij maar uit.'
'Ga je niet mee, dan?'
'Nee, want de kat zit thuis te wachten. Ik heb een nieuw merk snoepies voor hem gekocht.'
'Nou en? Die kat ken toch wel effe wachte op z'n snoepies?'
'Nee, dat ken niet.'
'Waarom dan niet?'
'Ik heb het hem beloofd.'
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in De Stem van Dordt en andere uitgaven van De Persgroep.
In de trein ontdekt Vriend dat een medepassagier in het bezit is van een telefoon die even klein is als het kleinste gehoorapparaatje. De man kan er handsfree mee bellen en je ziet geen snoertje of microfoontje. Helemaal niks. Dat piepkleine telefoontje, veilig genesteld in de oorschelp, is zelfs voldoende om op normale spreeksterkte een telefoongesprek te voeren.
Zonder dat hij het weet belandt hij in een klucht
Vriend weet totaal niet van het bestaan van dergelijke nieuwigheden af en zonder dat hij het weet belandt hij in een klucht die John Lanting ernstig had doen verbleken. Want wat gebeurt er. De trein raast al een half uur langs grazige weiden als de man tegenover Vriend plotseling met monotone stem zegt: 'Hallo.'
'Hallo,' antwoordt Vriend aarzelend en ook enigszins verbaasd want ze zitten al een poosje tegenover elkaar.
'Ik zit in de trein,' zegt de man.
Vriend antwoordt: 'Ja, dat weet ik. Ik zit immers ook in de trein.'
'Kun je wat harder praten,' vervolgt de man. 'Ik kan je bijna niet verstaan.'
Vriend schuift naar voren op de treinbank tot vlakbij het gezicht van de man en roept luid: 'IK ZIT IMMERS OOK…'
'Lieverd,' onderbreekt de man, 'ik bel je zo terug. Er zit een enorme gek tegenover me.'
Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.
Sommige columns verschenen eerder in De Stem van Dordt en andere uitgaven van De Persgroep.